STEP BACK | Ten (.5)
Ten (.5) "เปิดประตูให้หน่อยครับ" นิ้วเรียวปล่อยออกจากหน้าจอ และเสียงที่เพิ่งอัดไปเมื่อสักครู่ก็ส่งไปถึงคนที่อยู่ด้านหลังประตู หลังจากคุยผ่านตัวอักษรอยู่นาน เสียงประตูเปิดก็ดังขึ้น เมธาอมยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเจอภาพที่เห็น "ยิ้มทำไม หรือจะนอนหน้าห้อง" เอินที่อยู่ในชุดนอน ถ้าจำไม่ผิดนั่นมันเสื้อตัวเก่งของเขา ด้วยขนาดตัวที่ห่างกันทำให้คอเสื้อไม่รักดีนั่นเผยให้เห็นลำคอขาวที่เขาชอบฝากรอยสีกุหลาบเอาไว้ เมื่อประตูปิดลง เมธอาศัยจังหวะที่เอินไม่ทันระวังเข้าไปประชิดตัวใกล้ๆ ร่างเล็กเซไปด้านหลังเล็กน้อย วงแขนแกร่งรวบกอดอย่างรักใคร่ ซุกไซร้จมูกลงบนซอกคอขาว เอินพยายามหดคอหนีสัมผัสแต่ก็ไม่อาจจะสู้แรงของคนตัวโตกว่าได้ "ง้อ" "ไม่ได้งอน" พูดมาได้ว่าไม่ได้งอน แล้วที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่เนี่ยมันเรียกว่าอะไร ด้วยความมันเขี้ยว เมธเอามือไปบีบจมูกเจ้าตัวเล็กของเขาไปหนึ่งที เอินหน้าบูดหนักขึ้นกว่าเดิม "เอินครับ หายงอนเรานะ" เมธกระซิบและจูบลงที่ข้างหูของเอิน ทำให้คนที่อยู่ในอ้อมกอดตัวสั่น "เมธ..." เมื่อได้ยินเสีย