MOON FOR THEMOONN

what's wrong with... | มินอุน chapter : special | saturday night 'เดี๋ยวฝึกงานเสร็จพี่จะพาไปหัวหินนะ' อืม หัวหินงั้นหรอ... ฝึกงานเสร็จหรอ... พี่เมฆ ในวัยปีสี่ที่ทำโปรเจคเสร็จแล้ว แถมอีกก็คือพรีจบแล้วด้วย และตัวผมเอง เด็กปีสาม ที่เพิ่งสอบไฟนอลเสร็จมาสดๆร้อนๆ และอีกไม่กี่วันก็จะต้องไปฝึกงาน ถามก่อนนะคุณยศวิน มันหลังฝึกงานตรงไหน ช้ามาตั้งสองเทอม!!! "แอ๊น เอากระเป๋าขึ้นรถยัง" "ขึ้นแล้ว ย้ำจังเลย" "พี่กลัวแอ๊นลืม ไปถึงที่พักแล้วไม่มีเสื้อผ้าใส่ไม่รู้นะ" คนตัวเล็กแอบจิ๊ปากใส่พี่เมฆเพราะรู้สึกรำคาญที่ตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาคุณยศวินเขาก็วอแวเรื่องกระเป๋าเดินทางไม่หยุด ไหนจะแอ๊นอย่าลืมนั่น แอ๊นอย่าลืมนี่ พ่อยังไม่สั่งเยอะขนาดนี้มั้ยยังไงเอ่ย "ป่ะ ไปกันเถอะ" . . ออกรถมาไม่ทันจะถึงชั่วโมงดี เจ้าตัวแสบก็หมดฤทธิ์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว เมฆเหลือบมองไปยังแอ๊นที่ตอนนี้ปรับเบาะเอนลงและผ้าห่มลายหมีผืนเล็กมาคลุมกันลมจากเครื่องปรับอากาศ ปากเล็กๆและแก้มที่ขึ้นสีแดงจางๆทำให้คนโตกว่าอดยิ้มออกมาไม่ได้ ก่อนจะกลับไปสนใจกับการขับ

Late Night Donghyun × Sewoon __________ DH : 5ทุ่มครึ่งนะครับ DH : ผมจองไว้แล้ว DH : มาตรงเวลานะครับ :) หลังจากที่ได้รับข้อความคนตัวผอมก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา ก็ตอนนี้มันห้าทุ่มแล้วนี่!!! รู้ว่ายังไงก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี เซอุนทำได้เพียงหยิบเสื้อฮู้ดตัวใหญ่มาสวมใส่และหยิบกุญแจออกไปเพื่อไปที่ที่นัดหมายเอาไว้ . . ช่วงเวลาดึกดื่นหน้าโรงภาพยนตร์มีผู้คนอยู่แทบจะนับคนได้ เซอุนสอดส่องสายตาเพื่อหาเจ้าของข้อความที่ส่งมาหาเขาเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ก่อนที่จะรู้สึกถึงไออุ่นจากฝ่ามือที่มาปิดตาเขาเอาไว้ "ดงฮยอน" "โห ไรอ่ะ ไม่สนุกเลย" มือใหญ่ของคนเด็กกว่าละออกมา เซอุนกระพริบตาเพื่อปรับโฟกัส กลับหันหลังไปเจอกับคนที่ตัวโตกว่าเขาเล็กน้อย ดงฮยอนในผมสีออกชมพูอมส้มสว่างกำลังยิ้มอย่างอารมณ์ดี "ไปกันเถอะครับ หนังจะฉายแล้วนะ" . . . เซอุนและดงฮยอนเดินเข้าไปยังที่นั่งที่ได้ทำการจองเอาไว้ ทว่าโรงหนังดูเหมือนว่ามันจะมีแค่เขาสองคนเสียด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจเท่าไหร่เพราะเป็นปกติของช่วงกลางคืนเช่นนี้ และหนังที่ดงฮยอนเลือกนั้นก็ไม่ได้เป

Ten (.5) "เปิดประตูให้หน่อยครับ" นิ้วเรียวปล่อยออกจากหน้าจอ และเสียงที่เพิ่งอัดไปเมื่อสักครู่ก็ส่งไปถึงคนที่อยู่ด้านหลังประตู หลังจากคุยผ่านตัวอักษรอยู่นาน เสียงประตูเปิดก็ดังขึ้น เมธาอมยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเจอภาพที่เห็น "ยิ้มทำไม หรือจะนอนหน้าห้อง" เอินที่อยู่ในชุดนอน ถ้าจำไม่ผิดนั่นมันเสื้อตัวเก่งของเขา ด้วยขนาดตัวที่ห่างกันทำให้คอเสื้อไม่รักดีนั่นเผยให้เห็นลำคอขาวที่เขาชอบฝากรอยสีกุหลาบเอาไว้ เมื่อประตูปิดลง เมธอาศัยจังหวะที่เอินไม่ทันระวังเข้าไปประชิดตัวใกล้ๆ ร่างเล็กเซไปด้านหลังเล็กน้อย วงแขนแกร่งรวบกอดอย่างรักใคร่ ซุกไซร้จมูกลงบนซอกคอขาว เอินพยายามหดคอหนีสัมผัสแต่ก็ไม่อาจจะสู้แรงของคนตัวโตกว่าได้ "ง้อ" "ไม่ได้งอน" พูดมาได้ว่าไม่ได้งอน แล้วที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่เนี่ยมันเรียกว่าอะไร ด้วยความมันเขี้ยว เมธเอามือไปบีบจมูกเจ้าตัวเล็กของเขาไปหนึ่งที เอินหน้าบูดหนักขึ้นกว่าเดิม "เอินครับ หายงอนเรานะ" เมธกระซิบและจูบลงที่ข้างหูของเอิน ทำให้คนที่อยู่ในอ้อมกอดตัวสั่น "เมธ..." เมื่อได้ยินเสีย

Four (.5)  __________ "เดินไหวป่ะ" "ไหว" สิ้นเสียงพูดยังไม่ทันขาดคำ เอินก็เดินสะดุดขาตัวเองจนเซไปเล็กน้อย เมธยืนขำให้กับอีกคนก่อนจะเดินเข้าไปประชิดตัว กดปุ่มค้างไว้เพื่อให้ประตูลิฟท์เปิดออก มือใหญ่สอดเข้าระหว่างช่วงตัวของเอิน ค่อยๆพยุงพาเดินไปตามทาง เมธไขกุญแจเข้ามาด้วยความลำบากเพราะต้องประคองร่างของคนตัวผอมที่พร้อมจะทิ้งตัวได้ทุกเมื่อเอาไว้ จนสุดท้ายก็เป็นเขาเองที่ยอมแพ้ เมธตัดสินใจอุ้มอีกคนในท่าเจ้าสาว และดูเหมือนคนในอ้อมกอดจะโวยวายขึ้นแต่เขาก็ไม่ได้สนใจ จนในที่สุดก็พาอีกคนมาถึงเตียงนอนกว้างได้ เมธค่อยๆวางเอินลง แต่ก็ผิดจังหวะไปนิดหน่อยทำให้เขาเสียหลักล้มลงไปทับกับคนตัวเล็กที่นอนอยู่ก่อนแล้ว ยังกับละครหลังข่าว เมธคิดภายในใจก่อนจะตัดสินใจดันตัวเองขึ้น แต่ทว่าสายตาของเขาดันไปสบกับดวงตาปรือปรอยของเอินเข้าเสียก่อน ทั้งสองมองกันอย่างไม่ละสายตา ดวงตาคู่สวย จมูกรั้น แก้มกลมๆ ริมฝีปากเล็กนั่นที่ปกติจะชอบเถียงกับเขาตลอดเวลา เอินน่ารักในสายตาเมธเสมอ และ... "เมธ" "ว่า" "ร้อน ถอดเสื้อให้หน่อย" เป็นเ

Title : Trilogy Part2 (Nothing like us) Pairing : Lim Youngmin x Kim Donghyun x Jeong Sewoon Rate : NC-18 Note : เป็นเนื้อเรื่องต่อจาก Trilogy นะคะ กริ๊ก… เสียงเปิดประตูบ้านดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงผมสีน้ำตาลอมแดงกำลังสะพายเป้ใบใหญ่อยู่ อิมยองมินก้มลงดึงเชือกรองเท้าเล็กน้อยเพื่อให้ถอดได้สะดวกขึ้นก่อนจะหยิบรองเท้าคู่โปรดของตัวเองเก็บเข้าตู้ ร่างสูงเดินเข้ามาในบ้านที่คุ้นเคยแต่ก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่บ้านเงียบและมืดผิดปกติ ยองมินเดินไปเปิดไฟดวงที่ใกล้ที่สุดเพื่อให้บ้านสว่างขึ้น พอไฟเปิดขึ้นเขาก็พบกับร่างผอมที่คุ้นเคยกำลังนอนฟุบหลับอยู่ บนโต๊ะญี่ปุ่นเต็มไปด้วยกองกระดาษและโน้ตดนตรี เขายิ้มก่อนจะเดินเข้าไปใกล้และนั่งลงข้างๆ ยองมินถอดกระเป๋าเป้วางไว้ใกล้ๆตัว ก่อนจะเอื้อมมือไปปัดปอยผมที่ปรกหน้าคนรักของเขาออก ยองมินจูบเบาๆที่แก้มนิ่มอย่างที่เขาชอบเพื่อไม่ให้รบกวนคนที่หลับอยู่แต่เหมือนจะไม่ได้เป็นเช่นนั้น คนที่ถูกรบกวนลืมตขึ้นมาช้าๆ “อ้าว พี่ยองมินกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย แล้วตอนนี้กี่โมงแล้วครับ?” เซอุนกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับโฟกัสและยืดตัวขึ้นเพื่อบิดขี้เกียจเล็กน้อย “ตอนนี้จะสา

เด็กตัวผอมนั่งอยู่ที่โต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กในห้องทำงานกำลังนั่งทำโจทย์คณิตศาสตร์อย่างตั้งใจ อิมยองมินนั่งมองน้องชายอยู่เงียบๆโดยที่ไม่ได้กวนสมาธิอีกคนแต่อย่างใด “พี่ยองมินช่วยดูหน่อยได้มั้ยครับ ว่าผมทำข้อนี้ถูกมั้ย?” เซอุนเลื่อนสมุดไปตรงหน้าก่อนจะชี้ข้อที่ตัวเองสงสัยให้พี่ชายตัวสูงดู ยองมินรับสมุดมาแล้วใช้นิ้วไล่อ่านโจทย์ ก่อนจะพยักหน้าบอกว่าน้องชายของเขาทำข้อนี้ถูกแล้ว เซอุนยิ้มดีใจก่อนจะกลับมาจดจ่ออยู่ที่สมุดการบ้านของตัวเองต่อ โดยที่มีสายตาของอีกคนจ้องมองอยู่ ยองมินค่อยๆกระเขยิบเข้าไปใกล้มากขึ้น ก่อนจะวางมือไปยังแก้มนิ่ม ใช้นิ้วสัมผัสไล้ไปตามผิวเนียน “พี่ยองมินทำจะอะไรครับ” คนตัวเล็กเงยหน้าถาม “นี่...” ยองมินพูดและเขยิบเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม สองมือเปลี่ยนมาประคองที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มไว้ “มาอยู่ใกล้ๆพี่ไม่ได้หรอ” คนอายุเยอะกว่าโน้มใบหน้าลงไปประกบริมฝีปากกับคนตรงหน้า มันไม่ได้มีการรุกล้ำใดเป็นเพียงการดูดดึงเบาๆเท่านั้น ละเลียดชิมความหวานจากปากเล็กที่สั่นเล็กน้อย ก่อนจะผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง “เซอุน” ยองมินพูดขึ้นแล้วมองหน้าน้องชายของตัวเองที่ตอนนี้เหมือนจะมีน้ำใสๆไหลออกมาจากหางตา “