All night long : YoungDongPo
/////
warning : เป็น 3P นะคะ และมีฉากที่รุนแรง โปรดใช้วิจารณาญาณในการอ่านนะคะ
/////
DH : คืนนี้
DH : พี่เซอุนอยู่กับผมนะครับ
มือหนากดเข้าไปอ่านข้อความที่ถูกส่งมายังสมาร์ทโฟนเครื่องสวย
ก่อนจะกดปิดมันไปอย่างไม่ใยดี อิมยองมินถอดแว่นตาทรงกลมและวางมันไว้ใกล้ๆกับแลปท็อปที่เปิดงานค้างไว้อยู่
ยุ่งๆอยู่ไม่กี่วัน
น้องชายตัวดีก็ขโมยแฟนเขาไปกกอีกจนได้
คนตัวสูงไม่ปล่อยให้เวลาผ่านไป
เขาหยิบกุญแจรถและเสื้อสูทตัวเก่งก่อนจะเดินออกจากห้อง
การจราจรในช่วงเวลากลางดึกแบบนี้ทำให้คนใจเย็นแบบอิมยองมินดูใจร้อนเสียขึ้นมา
เพราะเพียงแค่ยี่สิบนาที รถยนต์สีดำก็มาจอดอยู่ที่คอนโดหรูในย่านใจกลางเมือง
ถึงเขาจะไม่ได้อยู่ที่นี่แต่ก็คุ้นเคยเป็นอย่างดี
ขายาวก้าวไปตามทางเดิน
สแกนคีย์การ์ดก่อนจะกดไปที่ลิฟท์โดยสารเพื่อไปยังชั้นบนสุดของตึก
ประตูลิฟท์เปิดออกมายังห้องขนาดใหญ่ เสียงที่ดังมาจากข้างในทำให้อิมยองมินชะงักเล็กน้อย
เขายกแขนเพื่อดูเวลาก่อนจะเดินตามหาที่มาของเสียงนั้น
"ดง ดงฮยอน เบา.. เบาหน่อย"
ก็ไม่ได้เหนือความคาดหมายจากสิ่งที่ตัวเองคิดเสียเท่าไหร่นัก
อิมยองมินหยุดยืนอยู่หน้าห้องที่มีเพียงผ้าม่านบางๆที่กั้นเขาไว้เท่านั้น
ภาพของแฟนตัวดีของเขากับน้องชายที่กำลังมีความสุขไม่ได้ทำให้ยองมินโกรธหรือหงุดหงิดแต่อย่างใด
โทรศัพท์เครื่องสวยถูกยกขึ้นมา
แสงแฟลชที่กระทบกับกระจกบานใหญ่ตรงหัวเตียงทำให้ดงฮยอนหันกลับไปมองยังต้นทาง
ทำให้คนที่กำลังจะเสร็จภารกิจของตัวเองถึงกับเดาะลิ้นด้วยความไม่พอใจ
"มารยาทน่ะมีมั้ย"
"ฉันควรพูดประโยคนี้มากกว่านายนะ"
คนตัวสูงส่งยิ้มและยักไหล่ให้อย่างไม่นึกสนใจ
เขาถอดเสื้อสูทตัวเก่งโยนไปที่ไหนสักที่
คลายปมเน็กไทด์ออกและเดินเข้าไปที่เตียงคิงไซส์
"พี่ยองมิน" ไม่ใช่เสียงของน้องชายเขา
แต่เป็นเสียงของแฟนตัวเล็กที่ตอนนี้ข้อมือถูกเน็กไทด์สีเข้มขอบอิมยองมินพันธนาการเอาไว้
เมื่อเห็นการกระทำของพี่ชายตัวเองดงฮยอนก็เข้าใจได้ทันที
เขาถอนแกนกายออกจากคนใต้ร่างทำให้เซอุนร้องเสียงหลง
ยองมินมองตามน้องชายตัวเองที่เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
ก่อนจะกลับมาสนใจคนที่นอนค้างอยู่บนเตียง
"เดือนนี้ครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ สาม
หรือว่าสี่"
"พี่ยองมิน ไม่เอาแบบนี้ได้มั้ย"
"เธอสนุกไม่รอพี่ พี่เสียใจนะครับ"
เมื่อรู้ว่าตัวเองจะเจอกับอะไรเซอุนก็เลือกที่จะอ้อนวอน
แต่ถึงอย่างไรแฟนของเขาก็ไม่ยอมอยู่ดี
"เธอเคยบอกพี่ว่าไม่ชอบ"
"..."
"แต่เธอก็ไม่เคยปฏิเสธพี่นี่นา"
มือหนาเอาเน็กไทด์อีกเส้นมาปิดตาอีกคนไว้
เซอุนตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับนักโทษที่รอโดนลงฑัณฑ์
ริมฝีปากหยักพรมจูบลงไปยังแก้มนวลที่เขาชอบ
ฝ่ามือไล้ไปตามตัวของเซอุนเป็นตัวกระตุ้นให้คนตัวเล็กรู้สึกอีกครั้ง
ดงฮยอนใส่ชุดคลุมเดินออกมาจากห้องน้ำ
ในมือถือกล่องสีดำเดินตรงเข้ามาหาอีกสองคน
"เอามาให้ฉัน"
"ผมอยากใช้บ้าง"
"ให้ฉันใช้ก่อนนะ
เพราะเซอุนเป็นแฟนฉัน นายน่ะเป็นคนนอก"
ดงฮยอนถอนหายใจและยื่นเครื่องมือสีเงินส่งให้พี่ชาย
ในเมื่อตัวเองต้องรอ เขาจึงตัดสินใจเดินไปนั่งที่โซฟาข้างเตียง
"มะ ไม่เอานะ"
เสียงของคนตัวเล็กประท้วงเมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นจากอะไรบางอย่างที่รู้อยู่แก่ใจ
ยิ่งถูกปิดตาแบบนี้ก็ยิ่งรู้สึกกลัว และดูเหมือนว่ายองมินจะไม่ได้สนใจเสียงประท้วง
เขาค่อยๆจัดการสอดใสเจ้าเครื่องสีเงินเข้าไปยังช่องทางอีกคน
เซอุนเบ้หน้าด้วยความเจ็บ เมื่อได้ยินเสียงปุ่มกดดังขึ้น
บางอย่างในช่องทางเขาก็สั่นไหว จากเพียงเล็กน้อยก็เริ่มเพิ่มระดับความแรงขึ้นเรื่อยๆ
ร่างเปลือยเปล่าที่อยู่บนเตียงบิดเร่าด้วยความเสียวซ่าน
มือที่ถูกพันธนการพยายามจะกอบกุมเข้าที่ส่วนกลางลำตัวของตัวเองเพื่อระบายความอึดอัด
แต่ดูเหมือนว่าผู้คุมจะไม่ยอมให้นักโทษของตัวเองถึงฝั่งฝัน
ยองมินจับเข้าที่ข้อมือเล็กตรึงไว้เหนือหัว
เซอุนร้องเสียงหลงเมื่อถูกขัดใจ
และเครื่องสีเงินที่อยู่ในร่างกายของเขามันก็สั่นแรงขึ้นกว่าเดิม
“พะ พอ พอก่อนพี่ พี่ยองมิน...” เสียงค่อยๆเงียบลงพร้อมกับน้ำสีขาวที่ถูกปลดปล่อยออกมา แต่แรงสั่นยังคงไม่หายไป
เมื่อถูกกระตุ้นความปวดหนึบบริเวณกลางลำตัวก็ก่อตัวขึ้นอีกครั้ง
เพียงไม่นานก็ปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สอง
ข้อมือของเขาไม่ได้ถูกตรึงไว้แล้ว เซอุนหอบหายใจหนักจากการกระทำเมื่อสักครู่
ตอนนี้เขาแทบจะไม่มีแรงอยู่แล้ว
“นี่เพิ่งเริ่มเอง เธอเหนื่อยแล้วหรอครับ?”
.
.
.
ค่ำคืนนี้ช่างนานเหลือเกิน
จองเซอุนรู้สึกแบบนั้น
เขาไม่ถูกมัดแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้มองเห็น
ไม่รู้ว่าสองพี่น้องจะทำอะไรเขาอีกบ้าง
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้
รู้สึกดีเป็นบ้า
เซอุนรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่มาจ่ออยู่ตรงปากของเขา
แรงกระชากหัวเล็กน้อยทำให้คนตัวเล็กอ้าปาก ความคับแน่นถูกส่งเข้าไป
ริมฝีปากเล็กกำลังกลืนกินตัวตนของดงฮยอนทีละนิด
และช่องทางด้านหลังก็ถูกรังแกโดยคนที่เรียกเขาเรียกว่าแฟน
ยองมินค่อยๆสอดแกนกายของตัวเองเข้าไปในครั้งเดียว
เซอุนได้แต่ส่งเสียงในลำคอเพราะรู้สึกจุก ไม่รอให้เสียเวลาไปมากกว่านี้
คนตัวสูงก็ส่งแรงอย่างไม่ลังเล
ร่างกายของเซอุนสั่นไหวไปตามการควบคุมของยองมิน
เซอุนลากลิ้นไปตามส่วนแข็งขืนของดงฮยอนอย่างรู้งานจนได้ยินเสียงครางต่ำจากคนที่เด็กกว่า
อิมยองมินหยุดจังหวะลง
เป็นเวลาเดียวกันกับที่ดงฮยอนปลดปล่อยออกมา คราบความสุขเลอะตามริมฝีปาก
ลิ้นเล็กตวัดชิมราวกับเป็นของหวานเมนูโปรด
“นายตัดหน้า”
“พี่ก็ทำต่อสิ”
ดงฮยอนยักคิ้วกวนส่งให้
เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงไปนอนข้างๆสักพักก่อนจะลุกออกไปพลางผิวปากอย่างอารมณ์ดี
ยองมินขยับตัวเข้าไปใกล้ๆใบหน้าของเซอุน
ขยับแกนกายรูดรั้งอีกสองสามครั้ง คนตัวสูงเอื้อมตัวไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเอง
กดบันทึกภาพตรงหน้าเอาไว้
มืออีกข้างเลื่อนไปกอบกุมแกนกายน่ารัก
เพราะรู้ว่าอีกคนยังไม่ได้ปลดปล่อยความอึดอัดออกมา เขาเป็นคุมควมคุมเซอุนอีกครั้ง
เมื่อเสียงของบทเพลงรักเงียบลง
แสงจากพระอาทิตย์บ่งบอกถึงวันใหม่ก็มาถึง
.
.
.
เสียงโทรศัพท์ที่ดังทำให้คนที่อยู่ในห้วงนิทราขมวดคิ้ว
เซอุนกวาดมือไปตามเตียงก่อนจะเจอเข้ากับสิ่งที่รบกวนเขา หรี่ตาขึ้นมาด้วยความง่วง
เมื่อเห็นว่าเป็นใครโทรเข้ามาเขาก็กดรับในทันที
(ยาอยู่ที่หัวเตียงนะ)
“อือ”
(ข้อมือเป็นรอยนิดนึงนะทายาด้วย) เซอุนได้ยินที่ยองมินบอกจึงยกแขนขึ้นมาดู
อ่า ที่เป็นแบบนี้มันเพราะใครกันล่ะ
“อือ”
(คราวหน้า ถ้าไปไหนกับดงฮยอนให้บอก)
เซอุนยกยิ้มขึ้นมาพลางหัวเราะเบาๆ
“ถ้าผมไม่บอกพี่ จะทำไม”
(เซอุนอา อยากโดนแบบเมื่อคืนหรือไง)
น้ำเสียงปลายสายฟังดูจะเริ่มหงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อย
เซอุนยิ้มอีกครั้ง
“พี่คิดว่าไงล่ะครับ?”
//////////
สวัสดีค่า มุ๋นเองนะคะ ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ เรื่องนี้เอาจริงว่าจะแต่งและลงก่อนคอนน้องค่ะ แต่ด้วยงานเยอะ ไม่มีเวลาก็เลยมาลงทีหลังค่ะ เจอคำผิดบอกเราได้นะคะ ไม่ได้แต่งบรรยายสักพักแล้วอาจจะแปลกๆไปบ้าง ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ อ่านจบแล้วพูดคุยได้ที่แฮชแท็ก #มุ๋นฟิค นะคะ ขอบคุณมากๆค่า เจอกันเรื่องต่อๆไปนะคะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น