STEP BACK | Four (.5)

Four (.5) 

__________

"เดินไหวป่ะ"

"ไหว"

สิ้นเสียงพูดยังไม่ทันขาดคำ เอินก็เดินสะดุดขาตัวเองจนเซไปเล็กน้อย เมธยืนขำให้กับอีกคนก่อนจะเดินเข้าไปประชิดตัว กดปุ่มค้างไว้เพื่อให้ประตูลิฟท์เปิดออก มือใหญ่สอดเข้าระหว่างช่วงตัวของเอิน ค่อยๆพยุงพาเดินไปตามทาง

เมธไขกุญแจเข้ามาด้วยความลำบากเพราะต้องประคองร่างของคนตัวผอมที่พร้อมจะทิ้งตัวได้ทุกเมื่อเอาไว้ จนสุดท้ายก็เป็นเขาเองที่ยอมแพ้ เมธตัดสินใจอุ้มอีกคนในท่าเจ้าสาว และดูเหมือนคนในอ้อมกอดจะโวยวายขึ้นแต่เขาก็ไม่ได้สนใจ จนในที่สุดก็พาอีกคนมาถึงเตียงนอนกว้างได้ เมธค่อยๆวางเอินลง แต่ก็ผิดจังหวะไปนิดหน่อยทำให้เขาเสียหลักล้มลงไปทับกับคนตัวเล็กที่นอนอยู่ก่อนแล้ว

ยังกับละครหลังข่าว เมธคิดภายในใจก่อนจะตัดสินใจดันตัวเองขึ้น แต่ทว่าสายตาของเขาดันไปสบกับดวงตาปรือปรอยของเอินเข้าเสียก่อน


ทั้งสองมองกันอย่างไม่ละสายตา ดวงตาคู่สวย จมูกรั้น แก้มกลมๆ ริมฝีปากเล็กนั่นที่ปกติจะชอบเถียงกับเขาตลอดเวลา

เอินน่ารักในสายตาเมธเสมอ
และ...

"เมธ"

"ว่า"

"ร้อน ถอดเสื้อให้หน่อย"

เป็นเพราะพิษแอลกอฮอล์ทำให้อุณหภูมิในตัวของคนออกคำสั่งสูงขึ้นจนแอร์ในห้องไม่สามารถบรรเทาได้ เมธทำตามที่อีกฝ่ายขออย่างว่าง่าย เสื้อยืดสีเทาของเอินถูกโยนไปที่ไหนสักที่ เผยให้เห็นผิวเนียนละเอียดที่ทำให้เมธเผลอเม้มปากตัวเอง คนตัวสูงยังคงนิ่งแต่ทว่าเอินใช้มือผลักอีกคนออกไป กลายเป็นว่าตอนนี้เมธเป็นฝ่ายที่นอนราบกับพื้นเตียงแทน

เอินขยับตัวเองย้ายไปอยู่ตรงบริเวณหว่างขาของอีกคน เอื้อมมือไปปลดเข็มขัดและกระดุมกางเกงของคนตัวสูง เมธมองภาพที่เห็นด้วยใจที่เต้นแทบจะไม่เป็นจังหวะ

แน่ล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะเมา เอินไม่ทำอะไรให้เขาแบบนี้แน่ๆ

เอินจับเข้าที่ขอบกางเกงยีนส์ตัวเก่งของเมธก่อนจะดึงร่นลงมาซึ่งเจ้าของก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ก่อนจะค่อยๆโน้มตัวลงไปอยู่ใกล้ๆกับส่วนกลางลำตัวมากขึ้น มือเล็กประคองตัวตนของเมธเอาไว้ ลูบไล้ขึ้นลงอย่างใจเย็น เมธพยายามทำตัวให้เป็นปกติ เขามองการกระทำของอีกคนอย่างไม่ละสายตา ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาเพราะปากนุ่มนิ่มได้ครอบครองส่วนนั้นไปแล้ว


คนตัวเล็กละเลียดชิมแท่งเนื้อร้อนอย่างไม่เร่งรีบ เรียวลิ้นลากผ่านโคนจรดปลายยอด จูบเบาๆจนเมธครางในลำคอเสียงบางเบา ปากสีสวยกลืนกินได้ไม่หมดเพราะขนาดที่ใหญ่เกินไป จังหวะขยับรูดรั้งเอินใช้มือช่วยอีกแรง เมธที่มองอยู่เอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมสีน้ำตาลอมส้มและเลื่อนลงไปลูบแก้มนิ่มที่เขาชอบ

"เอิน..."

ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาจากคนที่ถูกเรียก เจ้าของชื่อยังคงขยับต่อไปเรื่อยๆด้วยจังหวะที่สม่ำเสมอ ปลายเท้าเริ่มเกร็ง มือจากที่เคยลูบผมอยู่เปลี่ยนไปเป็นขยำเบาๆ เอินเริ่มขยับเร็วขึ้นอีกนิดเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเมธ ช้อนตาขึ้นไปมองเล็กน้อย ริมฝีปากขยับต่อไป จนรู้สึกได้ถึงแรงขยำที่ผมแรงขึ้นก่อนจะค่อยๆคลายออกไป และความอุ่นร้อนเข้ามาแทนที่ในโพรงปาก

คนตัวผอมได้กลืนกินน้ำสีขาวลงไปเรียบร้อยแล้ว เมธหยัดตัวเองขึ้นให้นั่งอยู่ในระดับเดียวกับอีกคนและค่อยๆใช้มือเช็ดคราบที่เลอะอยู่ตรงมุมปากให้ เอินยิ้มให้กับคนตัวใหญ่กว่า ก่อนที่เมธจะจูบหนักๆลงไปที่ริมฝีปากบาง

"ไหนว่าไม่เมา"

"ก็ไม่เมาไง"

"เอินแม่งน่ารักจังวะ"

"น่ารักก็รักเยอะๆซะสิ"

เมื่อสิ้นคำพูดเมธโน้มคออีกคนลงมาเพื่อรับจูบ ดูดดึงริมฝีปากบางอยู่สักพักก่อนจะขบลงไปเบาๆเพื่อขออนุญาต เอินเผยอริมฝีปากออกเพื่อให้เรียวลิ้นร้อนเข้ามาสำรวจภายใน เกี่ยวกระหวัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เมธค่อยๆโน้มน้ำหนักตัวลงไปหาคนตัวผอมเพื่อให้อีกฝ่ายนอนราบไปกับพื้นเตียงนุ่ม เอินยกแขนขึ้นมาคล้องคออีกคนไว้ ปรับองศาจูบให้แนบแน่นมากยิ่งขึ้น ฝ่ามือใหญ่ไล้ไปตามร่างกายของคนที่อยู่ใต้ร่างก่อนจะผละออกมาจากริมฝีปาก พรมจูบไปยังแก้มนิ่ม และเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นซอกคอขาว พ่นลมหายใจร้อนลงไปทำให้ครางฮือออกมา ก่อนจะดูดดึงผิวเนื้อจนเกิดเป็นรอยสีกุหลาบจางๆ

เสื้อผ้าค่อยๆหายไปที่ละชิ้น จนทั้งสองอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า เมธเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักที่ตรงหัวเตียงและหยิบสิ่งที่จำเป็นออกมา เขาฉีกซองนั้นด้วยปาก ก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือลงไปใส่เครื่องป้องกันสิ่งที่ตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้งเอาไว้ แต่เหมือนมือใหญ่จะไม่หยุดอยู่แค่นั้น นิ้วเรียวของเมธวุ่นวายอยู่กับช่องทางด้านหลังของคนใต้ร่าง ก่อนค่อยๆแทรกนิ้วเข้าไปทีเดียวสองนิ้ว เอินส่งเสียงออกมาเล็กน้อยเพราะไม่ทันตั้งตัว เมื่อเห็นว่าอีกคนเริ่มจะปรับตัวได้แล้วจึงขยับเข้าออกเพื่อเป็นการสร้างความคุ้นเคย

เมธถอนเรียวนิ้วยาวออกไป ก่อนจะแทนที่ด้วยสิ่งที่คล้ายกันแต่ขนาดต่างกัน เขาใช้มือจับส่วนกลางลำตัวให้จ่อเข้าทางช่องทางด้านหลัง แทรกเข้าไปอย่างไม่รีบร้อน

"เมธ เราเจ็บ"

"ทำไมเจ็บ"

"จะรู้มั้ย"


จูบที่ไหล่ขาวเพื่อเป็นการปลอบประโลม เมธเริ่มขยับอีกครั้งจนทุกอย่างเริ่มเข้าที่มากยิ่งขึ้น เอินเริ่มเอามือไปกอบกุมแกนกายของตัวเองเพื่อจะระบายความอึดอัด แต่คนตัวสูงจับมือออกแล้วส่งมือตัวเองไปกอบกุมตัวตนน่ารักนั้นแทน

เอินครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้จากการปรนเปรอทั้งสองช่องทางทำให้คนตัวเล็กแทบจะไม่ไหว มือใหญ่ขยับแกนกายเร็วขึ้นไปพร้อมๆกับการขยับเข้าออกทางด้านหลัง


"เมธ..."

"ใกล้แล้ว"

ยิ่งใกล้เท่าไหร่เสียงครางและจังหวะการขยับก็ถี่ขึ้นและเร็วขึ้นเท่านั้น จนกระทั่งเมธรู้สึกได้ถึงความหนืดเลอะอยู่ที่บริเวณฝ่ามือ ขยับอีกครั้งเพื่อให้ปลดปล่อยออกมาจนหมด เมื่ออีกคนแตกฝั่งฝันไปก่อน ร่างสูงจึงสวนสะโพกอีกสองสามครั้ง กระตุกเกร็งก่อนจะทิ้งตัวลงไปทับอีกคน

"เอิน"

"เอาอีก"

"ห้ะ"

"เราไม่พออ่ะเมธ เอาอีก นะ"

ใช่ เอินน่ะ น่ารักเสมอเลย


และยังน่าเอาอีกด้วย

#สตบมอ

__________

ร่างลับเอินเขาล่ะค่ะ5555555

/ปิดหน้าปิดตาเหมือนผู้ร้ายหนีคดี

ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะฮับ