RE-UP : Trilogy Part 2 (Nothing like us) YoungDongPo
Title : Trilogy Part2 (Nothing like us)
Pairing : Lim Youngmin x Kim Donghyun x Jeong Sewoon
Rate : NC-18
Note : เป็นเนื้อเรื่องต่อจาก Trilogy นะคะ
กริ๊ก…
เสียงเปิดประตูบ้านดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงผมสีน้ำตาลอมแดงกำลังสะพายเป้ใบใหญ่อยู่ อิมยองมินก้มลงดึงเชือกรองเท้าเล็กน้อยเพื่อให้ถอดได้สะดวกขึ้นก่อนจะหยิบรองเท้าคู่โปรดของตัวเองเก็บเข้าตู้
ร่างสูงเดินเข้ามาในบ้านที่คุ้นเคยแต่ก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่บ้านเงียบและมืดผิดปกติ ยองมินเดินไปเปิดไฟดวงที่ใกล้ที่สุดเพื่อให้บ้านสว่างขึ้น พอไฟเปิดขึ้นเขาก็พบกับร่างผอมที่คุ้นเคยกำลังนอนฟุบหลับอยู่ บนโต๊ะญี่ปุ่นเต็มไปด้วยกองกระดาษและโน้ตดนตรี เขายิ้มก่อนจะเดินเข้าไปใกล้และนั่งลงข้างๆ
ยองมินถอดกระเป๋าเป้วางไว้ใกล้ๆตัว ก่อนจะเอื้อมมือไปปัดปอยผมที่ปรกหน้าคนรักของเขาออก ยองมินจูบเบาๆที่แก้มนิ่มอย่างที่เขาชอบเพื่อไม่ให้รบกวนคนที่หลับอยู่แต่เหมือนจะไม่ได้เป็นเช่นนั้น คนที่ถูกรบกวนลืมตขึ้นมาช้าๆ
“อ้าว พี่ยองมินกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย แล้วตอนนี้กี่โมงแล้วครับ?” เซอุนกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับโฟกัสและยืดตัวขึ้นเพื่อบิดขี้เกียจเล็กน้อย
“ตอนนี้จะสามทุ่มแล้ว พี่เพิ่งมาถึง ทำไมไม่ขึ้นไปนอนดีๆน่ะเรา”
“ผมนั่งทำงานแล้วก็เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้เนี่ย แล้วนี่ดงฮยอนยังไม่กลับหรอ”
“พี่คุยกับมันละ บอกว่าจะกลับดึกๆอ่ะ”
“อ๋อ พี่ยองมินกินอะไรมายังครับ เดี๋ยวผมจะไปทำให้” เซอุนทำท่าจะลุกแต่ทว่ายองมินจับข้อมือเล็กนั่นไว้เสียก่อน ยองมินค่อยๆเขยิบเข้ามาใกล้คนตัวผอมมากยิ่งขึ้น ใกล้จนจมูกทั้งสองชนกัน
“พี่กินมาแล้ว เราน่ะกินอะไรหรือยัง” ยองมินพูดขณะที่ก็ไม่ยอมถอยหน้าออกห่าง ลมหายใจอยู่ใกล้กันเพียงนิด เซอุนก็ไม่ได้หลบหน้าหนี คนตัวเล็กยิ้มเล็กน้อย “ผมกินแล้วครับ”
“ก็ดี” ยองมินคว้าเอวคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ตัวเองมากขึ้น มือใหญ่บีบเข้าที่ก้อนเนื้อนิ่มแรงๆหนึ่งที เซอุนครางฮือออกมาเบาๆ “ไม่อยู่ตั้งสามวัน คิดถึงจะแย่ รู้มั้ย”
“ผมก็คิดถึงพี่” เซอุนหอมแก้มยองมินฟอดใหญ่ คนตัวสูงหัวเราะ “แน่ใจหรอว่าคิดถึงพี่”
“พูดอะไรแบบนั้นล่ะ” เซอุนจูบลงไปที่ริมฝีปากของคนตัวสูงกว่า ยองมินจูบตอบแทบจะในทันที ละเลียดชิมความหวานจากริมฝีปากของกันและกัน ร่างบางเอาแขนทั้งสองข้างคล้องคอคนตัวสูงไว้ ยองมินค่อยๆขบริมฝีปากคนตรงหน้าเพื่อขออนุญาต เซอุนเผยอริมฝีปากออกเพื่อให้ลิ้นร้อนได้เข้ามาสำรวจ เกรียวลิ้นทั้งสองเกี่ยวกระหวัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ยองมินใช้ฟันขบลงไปที่ปลายลิ้นของเซอุนเบาๆจนร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย มอบความหวานให้กันจนพอใจทั้งสองคนจึงค่อยๆผละออกจากกัน
“ต่อมั้ย” ยองมินพูดเสียงกระเส่าเพราะตอนนี้อารมณ์ถูกปลุกแล้วด้วยรสจูบเมื่อครู่ เซอุนหอบหายใจเบาๆก่อนที่จะโน้มหน้าลงไปจูบอิมยองมินอีกครั้ง
“ตรงนี้จะปวดหลังนะ เซอุนอา…”
“ห้องเราก็ได้ครับ”
.
.
.
“อะ อ่ะ พี่ยองมิน อือ” เสียงของใครบางคนทำให้คิมดงฮยอนที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้านหยุดฟังเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินตรงไปที่ตู้เย็นเพื่อหาน้ำมากิน
ดงฮยอนเทน้ำลงแก้วและยกขึ้นดื่มหมดในครั้งเดียว ถือแก้วไปวางไว้ที่อ่างล้างจานแล้วกลับมานั่งที่โซฟาและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อกดดูนู่นนี่นั่นไปเรื่อย
ตอนเย็นเขาคุยกับยองมินแล้วว่าจะกลับมาตอนดึก ซึ่งตอนนี้ก็ประมาณห้าทุ่มกว่าแล้วแต่ก็ไม่คิดว่าพี่ชายตัวเองจะทนไม่ไหว
ไหนบอกว่าจะรอพร้อมกันไงวะ
ดงฮยอนกดล็อกหน้าจอโทรศัพท์วางไว้บนโต๊ะก่อนจะปิดไฟห้องโถงข้างล่างและเดินขึ้นไปบนชั้นสอง
เดินเข้าไปใกล้ๆห้องนั้น ห้องที่เป็นที่มาของเสียงที่เขาได้ยินตั้งแต่กลับบ้านมา
“พี่.. ผะ.. ผม อ้ะ แรงอีกได้มั้ย” ดงฮยอนค่อยๆแง้มประตูออกเพราะมันไม่ได้ปิดสนิทตั้งแต่แรก ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปในห้องนั้น
เสียงครางและเสียงเนื้อกระทบกันดังเข้าโสตประสาทของคนมาใหม่ชัดเจนขึ้นกว่าตอนที่ยืนอยู่ข้างนอก ดงฮยอนค่อยๆปิดประตูลงแล้วยืนมองภาพตรงหน้าอย่างใจเย็น
คนตัวผอมที่อยู่ใต้ร่างพี่ชายของเขากำลังหอบอย่างหนักเพราะจังหวะที่ยองมินใส่เข้าไปนั้นมันก็น่าจะหนักอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ สองคนนั้นก็กำลังมีความสุขกันไม่ได้สนใจเลยว่ามีอีกคนกำลังยืนมองอยู่
ดงฮยอนเดินเข้าไปใกล้เตียงที่ทั้งสองอยู่มากขึ้น จนกระทั่งยองมินรู้สึกว่ามีใครอีกคนอยู่ เขาหันไปมองที่ข้างเตียงก็พบกับน้องชายตัวดีที่กำลังส่งยิ้มให้
“ไง”
“ไหนว่าจะรอวะ เริ่มก่อนงี้ผมก็เสียเปรียบดิ”
เซอุนที่ได้ยินเสียงบทสนทนาแปลกๆก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับมองไปยังตอนเสียง ร่างผอมถึงกับเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
“ดะ... ดงฮยอน..” เซอุนเรียกคนมาใหม่ด้วยเสียงเหนื่อยหอบ
“อย่าเรียกผมด้วยเสียงแบบนั้นดิพี่” ดงฮยอนนั่งลงตรงที่ว่างของเตียง ก่อนที่จะส่งมือไปลูบแก้มเนียนใสของคนที่นอนอยู่
“ก็นายมาช้าอ่ะ นี่เซอุนจะเสร็จแล้วนะ” ยองมินหันไปพูดกับน้องชายตัวเองและหยุดการกระทำที่ทำให้คนใต้ร่างถึงกับงอแง
“ฮื่ออ พี่ยองมิน ... หยุด ทะ ทำไม”
“รับผิดชอบหน่อยดิ นายทำให้แฟนฉันค้างนะ”
ดงฮยอนปีนขึ้นเตียงมาและค่อยๆประคองร่างของคนตัวผอมที่นอนอยู่ให้มานั่งพิงตัวเองไว้ ส่วนนั้นของยองมินหลุดออกจากตัวทำให้เซอุนครางฮือออกมา
“จะ... จะทำอะไรหรอ” เซอุนช้อนตามองดงฮยอนที่นั่งซ้อนอยู่ข้างหลังตัวเอง มือใหญ่เลื่อนไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวของคนที่นั่งอยู่ด้านหน้า ค่อยๆขยับรูดรั้งส่วนนั้น ดงฮยอนขยับมือเพิ่มจังหวะช้าและเร็วสลับกันไป ร่างบางที่อยู่ภายใต้การบังคับบิดเร่า เสียงครางดังไปทั่วห้อง คนผมสีเข้มเร่งจังหวะมือให้เร็วกว่าเดิมอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเซอุนครางถี่ขึ้น
น้ำสีขาวขุ่นจะเปรอะเลอะมือของคนอายุน้อยกว่า ดงฮยอนละมือออกจากส่วนอ่อนไหวของเซอุนก่อนที่จะละเลียดชิมตามซอกนิ้วอย่างไม่นึกรังเกียจ เซอุนมองตามมือของดงฮยอนก่อนจะกลืนน้ำลายอึกใหญ่
“อยากหรอ” ดงฮยอนถาม เซอุนพยักหน้า
“ผมเข้ามาขัดจังหวะอ่ะ ยองมินก็คงจะอึดอัดน่าดู”
“พี่เซอุน ช่วยหน่อยนะครับ...”
.
.
.
เสียงครางยังคงดังอย่างไม่มีหยุด เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ดังก้องทั่วห้อง และเสียงหอบหายใจของคนทั้งสาม
ร่างกายของเซอุนสั่นคลอนไปตามจังหวะที่ดงฮยอนชักนำ ร่างสูงสมส่วนกระทั้นร่างกายใส่คนตรงหน้าไม่มีหยุดและไม่มีการออมแรง แต่เซอุนไม่สามารถจะครางออกมาได้ เพราะปากของคนตัวผอมกำลังปรนเปรอให้กับอีกคนอยู่ หัวทุยเล็กๆนั่นขยับขึ้นลงอย่างน่าเอ็นดูจนยองมินอดไม่ได้ที่จะเอามือไปลูบหัว
จังหวะของทั้งสามคนสอดประสานกันราวกับเป็นบทเพลงเดียวกัน
“ซะ เซอุน เร็วกว่านี้หน่อย…ได้มั้ย...” ยองมินเริ่มพูดเสียงติดขัดเพราะตัวเองใกล้จะถึงฝั่งฝัน เซอุนเร่งจังหวะการขยับปากให้เร็วขึ้นกว่าเดิม ดงฮยอนครางทุ้มต่ำออกมาเพราะก็ใกล้จะถึงที่หมายแล้วเช่นกัน คนอายุน้อยสุดเร่งจังหวะเร็วขึ้นอีกครั้งแล้วก็เร่งจังหวะมือตัวเองที่กอบกุมส่วนอ่อนไหวของคนตรงหน้า
จังหวะที่เร็วขึ้นและเสียงครางที่ดังขึ้นเรื่อยๆ เงียบไปหลังจากที่ทั้งสามต่างได้ปลดปล่อยอารมณ์ของตัวเองออกมา ดงฮยอนขยับเข้าออกอีกครั้งก่อนจะค่อยๆถอนกายออกมาจากร่างบาง เซอุนที่แทบจะไม่มีแรงยันตัวเองไว้กำลังละเอียดชิมน้ำสีขาวจนหมดก่อนที่จะเช็ดปากตัวเอง ยองมินย้ายตัวเองให้ต่ำลงมาเพื่อที่จะนอนได้ถนัด
“อยากอาบน้ำมั้ย?” เป็นอิมยองมินที่ถามร่างเล็กที่ตาใกล้จะปิดเต็มที เซอุนส่ายหน้าเบาๆเป็นเชิงปฏิเสธ
“ผมขอนอนซักแป๊ปก่อนนะ” สิ้นเสียงพูดสักพักก็ได้ยินเสียงลมหายใจอย่างสม่ำเสมอเป็นสัญญาณว่าคนตัวผอมได้เข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว
“เพิ่งรู้ว่าชอบรุนแรงแบบนี้ นายใส่ไม่ยั้งเลยนะ” ยองมินพูดติดตลก นั่นก็ทำให้ดงฮยอนขำออกมา
“นายก็คงสายละมุนสินะ กี่โมงแล้วเนี่ย”
“น่าจะตีสามมั้ง”
“จะไปอาบน้ำป่ะ” ดงฮยอนถาม
“ไม่อ่ะ ง่วง จะนอนแล้ว”
“งั้นก็ฝันดีละกัน”
.
.
.
แสงอาทิตย์ส่องเข้ามาทำให้เซอุนตื่นจากความฝัน ร่างเล็กบิดขี้เกียจเล็กน้อยแต่ทว่าความปวดที่สะโพกก็แล่นปราดเข้ามาแทน เซอุนยันตัวเองขึ้นให้นั่งพิงกับหัวเตียง เขาจำได้ว่าเมื่อคืนอยู่กับยองมินและดงฮยอนนี่นา แล้วสองคนนั้นหายไปไหนเสียแล้ว
“ตื่นแล้วหรอ” ยองมินเดินออกมาจากห้องน้ำเอ่ยทักทายคนรักของตัวเองก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆ
“พี่ ผมเอาข้าวกับยาแก้ปวดมาให้” ดงฮยอนที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถือถาดอาหารเข้ามาด้วยก็เอ่ยทักทายเซอุนเช่นเดียวกัน
“อะไรกันเนี่ย งงไปหมดแล้วนะ” เซอุนสะบัดหัวไล่ความง่วงออกไป ดงฮยอนวางถาดข้าวไว้บนโต๊ะหัวเตียงและนั่งลงข้างๆ
“เซอุน ไม่ต้องคิดอะไรเยอะนะ”ยองมินพูดและค่อยๆไล้มือไปตามแก้มนิ่ม ส่วนดงฮยอนก็เอามือไปแตะที่ริมฝีปากสีชมพูของเซอุนอย่างหลงไหล คนตัวผอมหลับตารับสัมผัสจากทั้งสอง
“ต่อจากนี้…
ให้มันเป็นเรื่องของเราสามคนก็พอแล้ว”
Pairing : Lim Youngmin x Kim Donghyun x Jeong Sewoon
Rate : NC-18
Note : เป็นเนื้อเรื่องต่อจาก Trilogy นะคะ
กริ๊ก…
เสียงเปิดประตูบ้านดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงผมสีน้ำตาลอมแดงกำลังสะพายเป้ใบใหญ่อยู่ อิมยองมินก้มลงดึงเชือกรองเท้าเล็กน้อยเพื่อให้ถอดได้สะดวกขึ้นก่อนจะหยิบรองเท้าคู่โปรดของตัวเองเก็บเข้าตู้
ร่างสูงเดินเข้ามาในบ้านที่คุ้นเคยแต่ก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่บ้านเงียบและมืดผิดปกติ ยองมินเดินไปเปิดไฟดวงที่ใกล้ที่สุดเพื่อให้บ้านสว่างขึ้น พอไฟเปิดขึ้นเขาก็พบกับร่างผอมที่คุ้นเคยกำลังนอนฟุบหลับอยู่ บนโต๊ะญี่ปุ่นเต็มไปด้วยกองกระดาษและโน้ตดนตรี เขายิ้มก่อนจะเดินเข้าไปใกล้และนั่งลงข้างๆ
ยองมินถอดกระเป๋าเป้วางไว้ใกล้ๆตัว ก่อนจะเอื้อมมือไปปัดปอยผมที่ปรกหน้าคนรักของเขาออก ยองมินจูบเบาๆที่แก้มนิ่มอย่างที่เขาชอบเพื่อไม่ให้รบกวนคนที่หลับอยู่แต่เหมือนจะไม่ได้เป็นเช่นนั้น คนที่ถูกรบกวนลืมตขึ้นมาช้าๆ
“อ้าว พี่ยองมินกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย แล้วตอนนี้กี่โมงแล้วครับ?” เซอุนกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับโฟกัสและยืดตัวขึ้นเพื่อบิดขี้เกียจเล็กน้อย
“ตอนนี้จะสามทุ่มแล้ว พี่เพิ่งมาถึง ทำไมไม่ขึ้นไปนอนดีๆน่ะเรา”
“ผมนั่งทำงานแล้วก็เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้เนี่ย แล้วนี่ดงฮยอนยังไม่กลับหรอ”
“พี่คุยกับมันละ บอกว่าจะกลับดึกๆอ่ะ”
“อ๋อ พี่ยองมินกินอะไรมายังครับ เดี๋ยวผมจะไปทำให้” เซอุนทำท่าจะลุกแต่ทว่ายองมินจับข้อมือเล็กนั่นไว้เสียก่อน ยองมินค่อยๆเขยิบเข้ามาใกล้คนตัวผอมมากยิ่งขึ้น ใกล้จนจมูกทั้งสองชนกัน
“พี่กินมาแล้ว เราน่ะกินอะไรหรือยัง” ยองมินพูดขณะที่ก็ไม่ยอมถอยหน้าออกห่าง ลมหายใจอยู่ใกล้กันเพียงนิด เซอุนก็ไม่ได้หลบหน้าหนี คนตัวเล็กยิ้มเล็กน้อย “ผมกินแล้วครับ”
“ก็ดี” ยองมินคว้าเอวคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ตัวเองมากขึ้น มือใหญ่บีบเข้าที่ก้อนเนื้อนิ่มแรงๆหนึ่งที เซอุนครางฮือออกมาเบาๆ “ไม่อยู่ตั้งสามวัน คิดถึงจะแย่ รู้มั้ย”
“ผมก็คิดถึงพี่” เซอุนหอมแก้มยองมินฟอดใหญ่ คนตัวสูงหัวเราะ “แน่ใจหรอว่าคิดถึงพี่”
“พูดอะไรแบบนั้นล่ะ” เซอุนจูบลงไปที่ริมฝีปากของคนตัวสูงกว่า ยองมินจูบตอบแทบจะในทันที ละเลียดชิมความหวานจากริมฝีปากของกันและกัน ร่างบางเอาแขนทั้งสองข้างคล้องคอคนตัวสูงไว้ ยองมินค่อยๆขบริมฝีปากคนตรงหน้าเพื่อขออนุญาต เซอุนเผยอริมฝีปากออกเพื่อให้ลิ้นร้อนได้เข้ามาสำรวจ เกรียวลิ้นทั้งสองเกี่ยวกระหวัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ยองมินใช้ฟันขบลงไปที่ปลายลิ้นของเซอุนเบาๆจนร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย มอบความหวานให้กันจนพอใจทั้งสองคนจึงค่อยๆผละออกจากกัน
“ต่อมั้ย” ยองมินพูดเสียงกระเส่าเพราะตอนนี้อารมณ์ถูกปลุกแล้วด้วยรสจูบเมื่อครู่ เซอุนหอบหายใจเบาๆก่อนที่จะโน้มหน้าลงไปจูบอิมยองมินอีกครั้ง
“ตรงนี้จะปวดหลังนะ เซอุนอา…”
“ห้องเราก็ได้ครับ”
.
.
.
“อะ อ่ะ พี่ยองมิน อือ” เสียงของใครบางคนทำให้คิมดงฮยอนที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้านหยุดฟังเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินตรงไปที่ตู้เย็นเพื่อหาน้ำมากิน
ดงฮยอนเทน้ำลงแก้วและยกขึ้นดื่มหมดในครั้งเดียว ถือแก้วไปวางไว้ที่อ่างล้างจานแล้วกลับมานั่งที่โซฟาและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อกดดูนู่นนี่นั่นไปเรื่อย
ตอนเย็นเขาคุยกับยองมินแล้วว่าจะกลับมาตอนดึก ซึ่งตอนนี้ก็ประมาณห้าทุ่มกว่าแล้วแต่ก็ไม่คิดว่าพี่ชายตัวเองจะทนไม่ไหว
ไหนบอกว่าจะรอพร้อมกันไงวะ
ดงฮยอนกดล็อกหน้าจอโทรศัพท์วางไว้บนโต๊ะก่อนจะปิดไฟห้องโถงข้างล่างและเดินขึ้นไปบนชั้นสอง
เดินเข้าไปใกล้ๆห้องนั้น ห้องที่เป็นที่มาของเสียงที่เขาได้ยินตั้งแต่กลับบ้านมา
“พี่.. ผะ.. ผม อ้ะ แรงอีกได้มั้ย” ดงฮยอนค่อยๆแง้มประตูออกเพราะมันไม่ได้ปิดสนิทตั้งแต่แรก ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปในห้องนั้น
เสียงครางและเสียงเนื้อกระทบกันดังเข้าโสตประสาทของคนมาใหม่ชัดเจนขึ้นกว่าตอนที่ยืนอยู่ข้างนอก ดงฮยอนค่อยๆปิดประตูลงแล้วยืนมองภาพตรงหน้าอย่างใจเย็น
คนตัวผอมที่อยู่ใต้ร่างพี่ชายของเขากำลังหอบอย่างหนักเพราะจังหวะที่ยองมินใส่เข้าไปนั้นมันก็น่าจะหนักอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ สองคนนั้นก็กำลังมีความสุขกันไม่ได้สนใจเลยว่ามีอีกคนกำลังยืนมองอยู่
ดงฮยอนเดินเข้าไปใกล้เตียงที่ทั้งสองอยู่มากขึ้น จนกระทั่งยองมินรู้สึกว่ามีใครอีกคนอยู่ เขาหันไปมองที่ข้างเตียงก็พบกับน้องชายตัวดีที่กำลังส่งยิ้มให้
“ไง”
“ไหนว่าจะรอวะ เริ่มก่อนงี้ผมก็เสียเปรียบดิ”
เซอุนที่ได้ยินเสียงบทสนทนาแปลกๆก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับมองไปยังตอนเสียง ร่างผอมถึงกับเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
“ดะ... ดงฮยอน..” เซอุนเรียกคนมาใหม่ด้วยเสียงเหนื่อยหอบ
“อย่าเรียกผมด้วยเสียงแบบนั้นดิพี่” ดงฮยอนนั่งลงตรงที่ว่างของเตียง ก่อนที่จะส่งมือไปลูบแก้มเนียนใสของคนที่นอนอยู่
“ก็นายมาช้าอ่ะ นี่เซอุนจะเสร็จแล้วนะ” ยองมินหันไปพูดกับน้องชายตัวเองและหยุดการกระทำที่ทำให้คนใต้ร่างถึงกับงอแง
“ฮื่ออ พี่ยองมิน ... หยุด ทะ ทำไม”
“รับผิดชอบหน่อยดิ นายทำให้แฟนฉันค้างนะ”
ดงฮยอนปีนขึ้นเตียงมาและค่อยๆประคองร่างของคนตัวผอมที่นอนอยู่ให้มานั่งพิงตัวเองไว้ ส่วนนั้นของยองมินหลุดออกจากตัวทำให้เซอุนครางฮือออกมา
“จะ... จะทำอะไรหรอ” เซอุนช้อนตามองดงฮยอนที่นั่งซ้อนอยู่ข้างหลังตัวเอง มือใหญ่เลื่อนไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวของคนที่นั่งอยู่ด้านหน้า ค่อยๆขยับรูดรั้งส่วนนั้น ดงฮยอนขยับมือเพิ่มจังหวะช้าและเร็วสลับกันไป ร่างบางที่อยู่ภายใต้การบังคับบิดเร่า เสียงครางดังไปทั่วห้อง คนผมสีเข้มเร่งจังหวะมือให้เร็วกว่าเดิมอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเซอุนครางถี่ขึ้น
น้ำสีขาวขุ่นจะเปรอะเลอะมือของคนอายุน้อยกว่า ดงฮยอนละมือออกจากส่วนอ่อนไหวของเซอุนก่อนที่จะละเลียดชิมตามซอกนิ้วอย่างไม่นึกรังเกียจ เซอุนมองตามมือของดงฮยอนก่อนจะกลืนน้ำลายอึกใหญ่
“อยากหรอ” ดงฮยอนถาม เซอุนพยักหน้า
“ผมเข้ามาขัดจังหวะอ่ะ ยองมินก็คงจะอึดอัดน่าดู”
“พี่เซอุน ช่วยหน่อยนะครับ...”
.
.
.
เสียงครางยังคงดังอย่างไม่มีหยุด เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ดังก้องทั่วห้อง และเสียงหอบหายใจของคนทั้งสาม
ร่างกายของเซอุนสั่นคลอนไปตามจังหวะที่ดงฮยอนชักนำ ร่างสูงสมส่วนกระทั้นร่างกายใส่คนตรงหน้าไม่มีหยุดและไม่มีการออมแรง แต่เซอุนไม่สามารถจะครางออกมาได้ เพราะปากของคนตัวผอมกำลังปรนเปรอให้กับอีกคนอยู่ หัวทุยเล็กๆนั่นขยับขึ้นลงอย่างน่าเอ็นดูจนยองมินอดไม่ได้ที่จะเอามือไปลูบหัว
จังหวะของทั้งสามคนสอดประสานกันราวกับเป็นบทเพลงเดียวกัน
“ซะ เซอุน เร็วกว่านี้หน่อย…ได้มั้ย...” ยองมินเริ่มพูดเสียงติดขัดเพราะตัวเองใกล้จะถึงฝั่งฝัน เซอุนเร่งจังหวะการขยับปากให้เร็วขึ้นกว่าเดิม ดงฮยอนครางทุ้มต่ำออกมาเพราะก็ใกล้จะถึงที่หมายแล้วเช่นกัน คนอายุน้อยสุดเร่งจังหวะเร็วขึ้นอีกครั้งแล้วก็เร่งจังหวะมือตัวเองที่กอบกุมส่วนอ่อนไหวของคนตรงหน้า
จังหวะที่เร็วขึ้นและเสียงครางที่ดังขึ้นเรื่อยๆ เงียบไปหลังจากที่ทั้งสามต่างได้ปลดปล่อยอารมณ์ของตัวเองออกมา ดงฮยอนขยับเข้าออกอีกครั้งก่อนจะค่อยๆถอนกายออกมาจากร่างบาง เซอุนที่แทบจะไม่มีแรงยันตัวเองไว้กำลังละเอียดชิมน้ำสีขาวจนหมดก่อนที่จะเช็ดปากตัวเอง ยองมินย้ายตัวเองให้ต่ำลงมาเพื่อที่จะนอนได้ถนัด
“อยากอาบน้ำมั้ย?” เป็นอิมยองมินที่ถามร่างเล็กที่ตาใกล้จะปิดเต็มที เซอุนส่ายหน้าเบาๆเป็นเชิงปฏิเสธ
“ผมขอนอนซักแป๊ปก่อนนะ” สิ้นเสียงพูดสักพักก็ได้ยินเสียงลมหายใจอย่างสม่ำเสมอเป็นสัญญาณว่าคนตัวผอมได้เข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว
“เพิ่งรู้ว่าชอบรุนแรงแบบนี้ นายใส่ไม่ยั้งเลยนะ” ยองมินพูดติดตลก นั่นก็ทำให้ดงฮยอนขำออกมา
“นายก็คงสายละมุนสินะ กี่โมงแล้วเนี่ย”
“น่าจะตีสามมั้ง”
“จะไปอาบน้ำป่ะ” ดงฮยอนถาม
“ไม่อ่ะ ง่วง จะนอนแล้ว”
“งั้นก็ฝันดีละกัน”
.
.
.
แสงอาทิตย์ส่องเข้ามาทำให้เซอุนตื่นจากความฝัน ร่างเล็กบิดขี้เกียจเล็กน้อยแต่ทว่าความปวดที่สะโพกก็แล่นปราดเข้ามาแทน เซอุนยันตัวเองขึ้นให้นั่งพิงกับหัวเตียง เขาจำได้ว่าเมื่อคืนอยู่กับยองมินและดงฮยอนนี่นา แล้วสองคนนั้นหายไปไหนเสียแล้ว
“ตื่นแล้วหรอ” ยองมินเดินออกมาจากห้องน้ำเอ่ยทักทายคนรักของตัวเองก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆ
“พี่ ผมเอาข้าวกับยาแก้ปวดมาให้” ดงฮยอนที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถือถาดอาหารเข้ามาด้วยก็เอ่ยทักทายเซอุนเช่นเดียวกัน
“อะไรกันเนี่ย งงไปหมดแล้วนะ” เซอุนสะบัดหัวไล่ความง่วงออกไป ดงฮยอนวางถาดข้าวไว้บนโต๊ะหัวเตียงและนั่งลงข้างๆ
“เซอุน ไม่ต้องคิดอะไรเยอะนะ”ยองมินพูดและค่อยๆไล้มือไปตามแก้มนิ่ม ส่วนดงฮยอนก็เอามือไปแตะที่ริมฝีปากสีชมพูของเซอุนอย่างหลงไหล คนตัวผอมหลับตารับสัมผัสจากทั้งสอง
“ต่อจากนี้…
ให้มันเป็นเรื่องของเราสามคนก็พอแล้ว”
END
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น